Het was een zeer emotionele dag toen mijn langverwachte tapijt werd geleverd. Het openen van de doos alleen al vond ik heel confronterend en pijnlijk. Soms hoop ik nog dat mijn man hier op een dag zal terug staan, ook al weet je met je verstand dat dit niet kan en het kwam dan ook hard binnen toen ik dacht: "als hij terugkomt, heeft hij zelfs die kledij niet meer om aan te trekken". Rouwen & verdriet ... het blijft zoekend aftasten, onbehouwen soms maar er vooral tijd & ruimte voor nemen, is heel erg nodig.

 

Het kleed is een warm eerbetoon geworden aan mijn overleden echtgenoot. Het tapijt straalt echt uit wat ik zo graag wou beogen: het kleurrijke, warme van mijn man in al zijn aspecten; ik voel als het ware ook de Sahara-gloed erin. Heel bijzonder ook om -door het tapijt heen- zovele stukjes herinnering te ontdekken en te blijven ontdekken. 

Omdat ik niet op het tapijt wilde lopen, werd het een wandtapijt dat ophangt in het salon; hij blijft dus heel tastbaar, kleurrijk & levendig aanwezig in ons huis. Het zal hier iedere dag opnieuw zijn minzame warmte afgeven, stralen èn gekoesterd worden. Mijn man was graag mooi gekleed en ik vind het een bijzondere troost dat al die fijne kledij nu nog een actief leven leidt en niet verdoken hoeft te zitten in een donkere kast. Hij nam een nieuwe wending …. zijn cirkel is rond … de knoopjes gelegd... En ik zie en voel dat het goed is zo.

​

De Sahara dames hebben gouden handen ... dat zag ik reeds op de vele foto's van al die prachtige tapijten. Stuk voor stuk juweeltjes, elk met een pakkend verhaal erachter. Dat zij ieder verhaal telkens weer kunnen omzetten in een persoonlijk item, verdient mijn zeer grote bewondering & respect. Het stemt me gelukkig dat zij zovele mensen zo’n immense en blijvende troost kunnen bieden. 

 

Mieke